I.S.L.A.M.
Deze week staat met stip in mijn top 10 van meest dramatische weken. De één na de andere aanslag in Parijs. Het nieuws van de massaslachting van 2000 Nigeriaanse dorpelingen. De op een haar na voorkomen aanslag in Verviers, maar niet zonder doden en gewonden. Tientallen opgepakte terroristen in Frankrijk, België en Duitsland, klaar om dood en verderf te zaaien. De vernietigende kracht van terreur lijkt steeds dichter bij te komen. Ik proef bij veel mensen angst en verwarring. Ik zie op Facebook berichten als ‘wat moeten we nu doen?’.
Noem me soft of naïef, maar als volgeling van Jezus weet ik maar één antwoord op deze golf van haat en geweld: liefde.
Ik herinner me het nog als de dag van gisteren. Een oude, wat fragiele man stapte het podium op. Bijna sprong ik naar voren om hem even te ondersteunen. Maar toen hij begon te praten, hoorde ik een van de meest krachtige boodschappen ooit. Die man was Anne van der Bijl.
Zijn levensverhaal is uitgebreid en boeiend beschreven in de boeken God’s smuggler en Een leger van licht. Zijn leven leest als één groot avontuur. Maar wel een vermengd met bloed, zweet en tranen. Zijn roeping is steunen en bemoedigen van vervolgde christenen, eerst achter het IJzeren Gordijn, nu vooral in de moslimwereld. Read More
Laat ik beginnen met te benadrukken dat ik het erg waardeer als mensen oprecht vragen hoe het me gaat. Hoe ze dat vragen maakt dan eigenlijk niet zo veel uit. Toch begin ik er steeds meer moeite mee te krijgen als mensen me de vraag “alles goed?” stellen.
Ik was afgelopen week een paar dagen in Oslo. Ik was gevraagd een trouwdienst te leiden in Noorwegen en Linda en ik besloten er gelijk maar een stedentrip van te maken. Voor wie nog niet eerder in Oslo is geweest: een absolute aanrader! Nog nooit maakte een stad zo’n rustige, schone en vriendelijke indruk op me. De politie loopt er nog steeds zonder dienstwapen. Op straat, in het openbaar vervoer en restaurants is er, anders dan in bijvoorbeeld Amsterdam, bijna geen herrie of stemverheffing te bekennen.
We waren ‘s-ochtends op tijd vertrokken. De auto tot aan de nok toe volgestouwd, een aanhangwagentje uit de voormalige DDR meeslepend, de kinderen omringd door boekjes en allerhande speelgoed. Op naar Zuid-Frankrijk, de Ardèche. De reis verliep voorspoedig. Tot Thionville, een Franse industriestad net over de grens bij Luxemburg. We kwamen in een muurvaste file te staan, en het bord boven de snelweg vertelde ons dat er verderop de snelweg een auto in de fik stond. We stonden meer dan een uur in de snikhete zon te wachten en we waren welgeteld 10 centimeter opgeschoten. De kinderen begonnen hun geduld te verliezen (vader trouwens ook) en daarom besloten we een afrit te nemen en via landweggetjes en dorpjes om de dichtgeslibde snelweg heen te rijden. 
Het kan je bijna niet zijn ontgaan. Bijna alle media, van het reformatorisch dagblad tot DWDD, meldden het al: Nederland is een nieuwe Bijbelvertaling rijker: 
Vandaag is de 
Leef! 